قواعد حاکم بر قراردادهای مستمر

یکی از انواع تقسیم بندی هایی که در مورد عقود صورت می گیرد، تقسیم عقد به عقد مستمر و عقد آنی است. نظر به اینکه این تقسیم بندی از حقوق خارجی اتخاذ شده و فاقد سابقه فقهی می باشد، در اندک تعاریف صورت گرفته در کتب حقوقی، شاهد برداشت های متفاوتی از این دسته از قراردادها هستیم. همچنانکه قواعد حاکم بر این قراردادها به طور مستقل مورد تبیین قرار نگرفته است. در این پژوهش با بررسی موضوع، به روش توصیفی، تحلیلی و منطقی، ضمن اینکه سعی شده است، مفهوم قرارداد مستمر مورد تبیین قرار گرفته و معیاری برای تمیز آن از سایر قراردادها ارائه شود،با بررسی قواعد حاکم بر این دسته قراردادها به این نتیجه دست یافته ایم که از سویی در مورد قواعد حاکم بر تشکیل قراردادهای مستمر، تفاوت بنیادین با قواعد حاکم بر تشکیل قراردادهای آنی وجود ندارد، هر چند تفاوتهای جزئی در برخی موارد مشاهده می شود. از سوی دیگر ویژگی قراردادهای مستمر و پیوندی که در اجرای تعهدات، با عامل زمان دارند سبب شده در انحلال و آثار مترتب بر این قراردادها، احکام خاصی مورد لحاظ قرار گیرد.